Nad przepaściami (życia) - cz.3.

ANIA RUSNIARCZYK - 'Ja Tonę'

Zgodzicie się ze mną, że pięknie ?:

Oto kolejne miejsce w Wirtembergii, które wywarło na mnie wrażenie.

Lecz jak na to wzniesienie dotrzeć ?:

Bardzo prosto !

Przystajemy na głównym Parkingu w miejscowości Lochen, zaś dalsza droga to około 20-minutowa wspinaczka po sąsiadującej ścianie z wapienia. Mniej więcej (mniej;)) od połowy robi się nieco raźniej, bo pojawiają się kamienne schodki prowadzące ku samej górze:

Aczkolwiek zdecydowanie polecam wejście, ponieważ na wzgórzu czekają nas pocztówkowe obrazy:

Moja przestrzeń:

Zmierzając na północ dojdziemy do drewnianego krzyża wbitego w szary masyw stanowiący granicę, za którą już tylko przepaści...

Przepaści oraz wspaniałe widnokręgi.

Tu troszkę przydymione:

I bardziej wyraziste:

Panorama miejska:

Panorama niebiańska ;):

A niżej jeszcze locheńskie kadry wykonane porą zimową:

Nad przepaściami (życia) - cz.2.

CZESŁAW MOZIL - 'Maszynka Do Świerkania'

Pilotaż wycieczek zakończyłam około trzech lat temu.

Wiele razy, wiele dni potem zastanawiałam się jak to bezsensownie zrezygnować z sensownej misji; z pracy pełnej pasji na rzecz statecznego etatu.

I dopiero po wszystkich tych miesiącach owe wnioski docierają do mnie, wspomnienia wracają po wszystkim, kiedy decyzja o emigracji dawno już zapadła... 

Lecz w pamięci wciąż rozpościerają się cudne obrazy. Ta przeszłość powraca do mnie. Odkładają się też inne emocje - tęsknota, nostalgia, wahania, których to żyjąc teraz jakby pożyczonym życiem staram się z arystokratyczną dystynkcją nie zauważać. A zmięte staje się powoli wszystko: ubranie, skóra, sylweta.

Aczkolwiek dość tych egzaltacji - mówię sobie w myślach z egzaltacją ;).
Wszak nawet Freudowi psychoanaliza wymknęła się w końcu spod kontroli.. choć przypadki ponoć są jedynie w gramatyce ;).

Być może tak właśnie miało się potoczyć... a jeśli nie, to i tak nie warto trwonić czasu na bezproduktywne rozpamiętywanie  - bo doskonale wiem, że sobie tego, gdy się zorientuję -a to bardzo prawdopodobne- nigdy nie daruję.

Btw, solenne wspomnienia z reguły odwiedzają mnie przy okazji wypadów w góry. Tam, gdzie jest odsłonięta przestrzeń, gdzie czuć odizolowanie.

I tak analizuję sobie, czasem przeszczęśliwa, czasem z mniej wesołym uśmiechem:

Wzniesienie, na jakie się wdrapaliśmy na wysokość 980 metrów, nosi miano Klippeneck.

Właściwie to róg płaskowyżu Heuberg należącego do Jury Szwabskiej:

Wypatrując badawczo marzeń:

Gorąca, wręcz tropikalna aura przenika nas, rozcieńcza aż do zatracenia:

Po chwili odpoczynku na ciosanej ławce kroki ponownie zaczynają nieść mnie miękko niczym kota.

Z jednej strony gęsty las, z drugiej przepaści:

Chwila na lody w wykwintnej restauracyjce o identycznej nazwie co góra:

Nasze desery ;-):

Na drugi, jeszcze smakowitszy deser malowidła z tarasu:

Schodząc natykamy się na pokaźne stado owiec okupujących Lotnisko dla szybowców:

I ostatnie spojrzenie przez ramię - spojrzenie przepuszczone przez filtr słonecznego światła: