Tropem Hohenzollernów.

NIGHTWISH - 'Sleeping Sun'




Najpierw mija się surowy, modernistyczny Plac.
Jego znakiem rozpoznawczym jest pomnik konny.
Następnie trafia się na zabytkową Starówkę, obtłoczoną kolorowymi kafejkami.
Zza jej pleców zagląda spadzista budowla w brudnawo brązowym odcieniu. Jest powieszona nad skalnym klifem Dunaju w rejencji Sigmaringen i stanowi niegdysiejszą siedzibę katolickiej linii Hohenzollernów, późniejszych królów Rumunii:

Dopiero z bliższa ujawniają się jej zdobiennicze akcenty:

Po zewnętrznych oględzinach udajemy się na pobliskie Wzgórze z loretańską Kaplicą Józefa, bowiem stamtąd monument prezentuje się znacznie bardziej imponująco.


Samą kaplicę ufundował w 1629 Johann von Hohenzollern, a zaprojektował renesansowy architekt Hans Albertal.
W trakcie odnowy w 17 wieku wnętrze nabrało barokowego smaku. W 19-wieczu przeszła ponowną renowację.

Rok rocznie odprawiane są tutaj nabożeństwa:

Tymczasem my spacerujemy wokół romantycznym krokiem . . .

... aż nagle !:

I choć początkowo temperatura nas nie rozpieszcza, późniejsze piękne światło i widoki z wysoka wynagradzają wszystko inne:

Co za wspaniały monumentalny pałac z wieżyczkami i wykuszami !:

Dodam, że ta 11-wieczna rezydencja w trakcie Wojny Trzydziestoletniej oblegana była przez wojska szwedzkie, zaś podczas II wojny służyła za lokum ewakuowanego z Francji kolaboracyjnego rządu Vichy. 

Liczne podpalenia miały niebagatelny wpływ na dzisiejszy wygląd.

Aktualnie w murach siedzibę ma grupa przedsiębiorstw Fürst von Hohenzollern. 

Działa w nim także Muzeum szczycące się jedną z największych prywatnych kolekcji uzbrojenia (przeszło 3 tysiące eksponatów). 

Przechadzając się po komnatach podziwiać można światowej klasy malarstwo, ręcznie tkane dywany czy przepyszne żyrandole: 

Schodzimy w kierunku miejskiego Parku.

W nim także czekają na nas atrakcje m.in. klasycystyczny Dworek, o jakim póki co niestety nie znalazłam żadnych konkretniejszych danych:

I choć ponownie nie uświadczam słońca, to powtarzam i powtarzam, iż nigdy nie wyrzeknę się kolorów - zachwytu nad zieleniami, ich seledynowymi tonacjami, kolorytem toskańskich pól..
Bo nie sposób żyć widząc jedynie połowę; dopiero całość układa się w pełny alfabet, pozwala czytać całymi wersami niewielki prywatny makro-świat.
Nie jest uczciwym zamykać nań oczy:

Kamień upamiętniający jednego z członków rodu:

Dalej nostalgiczne jeziorko...

... gdzie niewypowiedziana cisza...
I spokojne szumy drzew, spokojne szumy drzew...

I ławka, na której usiadam sobie w tę marcową sobotę. 

Usiadam, po czym kontempluję zatrzymując myśli pośrodku ogromnej, pustej przestrzeni. Kontempluję o spotkaniach z wydarzeniami, jakie nie miały miejsca i o ludziach, jacy już nie istnieją. Rozstrzelane myśli zasypują mnie niczym jesienne liście. Bombardują lawiną poczucia wolności, a drzewa nucą opowiastki o rzece czasu. 

Nadal nie ma ani grama słońca:

POWIĄZANIA

Spójrz na to szare drzewo.
Niebo spłynęło 
na ziemię poprzez jego włókna -
został tylko zmarszczony obłok,
gdy gleba już wypiła soki.
Skradzione przestworza
skręciły się w plecionkę korzeni
i przędą się w zielenie...
Te krótkie chwile wolności
wychodzą z nas,
przetaczając się przez krew parków
i dalej...

Przykład, że prawo ciążenia czasem ulega odwróceniu -> a to gałęzie zakotwiczają paznokcie w nieboskłonie, a to łodygi opadają w górę...

Czasem człowiek ma odwagę odwrócić się wstecz, spojrzeć w zwierciadło Prawdy:

Pięknie wspominam też drogę powrotną i mijane wówczas wapienne skarpy.

Wspominam cudną okolicę, gdzie zatrzymaliśmy się dosłownie na moment, by uchwycić kilka (kraj)obrazków - > zapewne jeszcze tam wrócimy. 

Po więcej:

Wydrążone w skałach tunele:

I w ten sposób dobijamy do końca.

Życzę Wam w ten pogodny wieczór równie pogodnych snów.
Być może nawet niektórym przyśni się sigmariński Zamek... ?... ;-)