4) Sekrety moich okolic - Zamek, który zostawił po sobie Ruiny.

PRINCESS CHELSEA - 'The Cigarette Duet'

W tym odcinku popatrzymy na świat nieco z góry.

Bo będzie o najbardziej rozpoznawalnym reperze mych okolic - o warowni zwanej Ruinami Granegg. 

A że zgodnie ze średniowiecznym zwyczajem grodziska obronne wznosiło się na skałach - popatrzycie nań właśnie z 921-metrowej skały. 

Dojście od głównej ulicy zajmuje mniej więcej pół godziny:

Ciekawostki przyrodnicze napotkane podczas wędrówki; 

• świerk pospolity uginający się od szyszek:

• grzybki (halucynogenki ? ;)):

• odblaskowe żuki & skorupki ślimaków:

I jesteśmy praktycznie u celu:

W internecie niewiele można wygooglać o losach ruin.

Na pewno stanowią pozostałość po jedenastowiecznym zamku, jaki w roku 1356 został rzekomo zniszczony przez trzęsienie.
Potem lenno kilkakrotnie zmieniało włodarza - m.in. z rąk Hrabiego Karla von Ifflingera w 1923 roku trafiło pod skrzydła Kościoła Katolickiego z Rottweil, natomiast w 1931 przeszło pod opiekę Szwabii Albverein. 

Tyle wyczytałam:

Muszę przyznać, że Granegg wertykalnie proporcjami przewyższa sporo znanych mi ruin:

Światek prastarych gniazd, duchów minionej epoki, cegieł noszących pamięć o krwawych polach bitew... Te wszystkie ślady -tak cenne dla archeologów- leżą dzisiaj porozrzucane między zaroślami:

Rozjaśnione płomieniem słońca odmieniają się przez wszystkie przypadki:

Iglaki na szczycie szczytów:

... Hm... a gdyby tak gród nie wymarł... ?... Co było by dalej... ?... 

Przyszłości niestety nie przewidzę więc lepiej udać się w dalszą drogę.

A w drodze tak:

Kąsek dla zwolenników naturalizmu -> rozświetlona ścieżka na urwisko:

O krajobrazie z wysoka:

Przy okazji mam dowód, że widok z odległej perspektywy jawi się niepowtarzalnie:

Oczywiście, z bliższa widać wyraźniej wszelkie detale, jakich wcześniej może nawet się nie zauważało. Lecz tym samym ucinamy wiele piękna:

I jeszcze większe zbliżenie, na którym rysują się sylwetki poszczególnych domostw, ulic, samochodów. 

Na szczęście potrafię już spojrzeć przez wąski kadr - tak ponad wszystko i pomimo wszystko, dzięki czemu z bliska też bywa interesująco:

Na zdjęciu Schwarzwald nierówno rozdzielający swoje wysokości - trochę na Niemcy, a tyć w stronę Francji. 

Niczym meandry zszywa zielone dywany, łata przestrzenne antynomie:

Niebo niebiańskie; moje cudne niebo. 

I choć aktualnie szukam cudów pod obcym niebem, to nadal z tą samą pasją podróżnika:

Tymczasem kończę moją...

Tymczasem post dobiega mety. 

Piszę o tym wszystkim trochę tak jak rysuje się patykiem na piasku, bez dogłębnego przygotowania i pod wpływem nadchnienia. 

Ażeby zatrzymać coś, czego zatrzymać niepodobna.

Ktoś może zna to miejsce ???